Ένα χέρι σου δείχνει το δρόμο, δεν είναι οικείο.
Το τραίνο σφυρίζει μανιασμένα από τα αριστερά σου, μα ούτε που το κοιτάς.
Στον παλιό σταθμό ζει ένα δέντρο.
Το χέρι, σου δείχνει το δέντρο κι όχι το δάσος.
«Δάσος; Που να το βρεις; Κάηκε πριν τριάντα χρόνια.»
Εκείνο που έμεινε στον παλιό σταθμό μοναχικό, έχει στο δέρμα του σκαλισμένη μια ανάσα κι ένα χάδι που ξεγλίστρησε απ’ την τραχιά παλάμη σου.
Μια φιγούρα απ’ τον εμφύλιο, κάθεται σε ένα παγκάκι με τρία στρώματα πράσινη μπογιά, καπνίζει την πίπα της ράθυμα, κοιτά με τα λευκά της μάτια το τραίνο να πλησιάζει.
Έπειτα, στρέφεται σε μένα, θαρρεί κανείς πως διάβασε όλα όσα σας διηγούμαι, κι είπε σε γλώσσα ακατανόητη, «η ιστορία γράφεται από τους νικητές».
Ηττημένη πια, ανέβηκα στο τραίνο και γύρισα στην γενέτειρά μου, δίχως πολλές ιστορίες για να πω, με τα βίας θυμόμουν τη δικιά μας.
Αναστασία Τσανουσίδου
Sickman's Blog 
Leave a Reply