Στο βουνό

Λίγες ημέρες πριν μεταναστεύσω και πάλι, τον Σεπτέμβριο του 2020, ένας φίλος είχε την ιδέα να πάμε για ένα μονοήμερο σε ένα χωριό της ορεινής Κορινθίας.

Τελικά αποδείχθηκε μία από τις καλύτερες ιδέες και το κατάλληλο -προσωρινό- “αντίο” στον Σίκμαν της καρδιάς σας. Βρεθήκαμε λοιπόν ανάμεσα σε Αχαΐα και Κορινθία, ένα πανέμορφο και ήσυχο χωριουδάκι, μέσα στην καταπράσινη φύση.

Ψήσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, αράξαμε πέτσα. Το βράδυ ήμασταν έξω μόνο εμείς και τα τριζόνια, πραγματικά. Ηρέμησε η ψυχή μας. Ό,τι καλύτερο μετά από μία κουραστική χρονιά. Την επόμενη ημέρα ξεκινήσαμε πορεία στο άγνωστο, εξερευνώντας τα δάση.

Αυτές οι μέρες λείπουνν από τις ζωές μας, αλάνια. Ένα ΣΚ σε ένα τέτοιο μέρος, μία φορά το δίμηνο, νομίζω είοναι αρκετό να αποβάλει από μέσα μας κάθε τι αρνητικό. Απορώ γιατί δεν το κάνουμε.

Δεν βλέπω την ώρα να ξαναβρεθώ σε αυτό το μέρος, ελπίζοντας για το καλοκαίρι του 2022.