Στον Υμηττό

Κι όμως, κατά τη διάρκεια 7 χρόνων διαμονής στην Αθήνα, δεν είχα πάει ούτε μια φορά στον Υμηττό!

Τώρα πλέον που γύρισα στα πάτρια εδάφη και βλέπω τη φάση αλλιώς, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα στην Αθήνα ήταν να πάω στο αγαπημένο βουνό της ρε φίλε, για να ακολουθήσουν μετά και τα υπόλοιπα βουνά της Αττικής.

Ξεκινώντας από Φιλοπάππου με τα πόδια παρακαλώ (και γυρνώντας με τα πόδια), πέρασα μέσα από το κέντρο της ιστορικής αυτής πόλης και έφθασα στο πιο ωραίο μέρος της Αθήνας, την Καισαριανή. Εν τω μεταξύ, έχοντας συνηθίσει τα τελευταία χρόνια τη μουντίλα του ευρωπαϊκού βορρά, δεν σταμάτησα ούτε δευτερόλεπτο να εκπλήσσομαι από το πόσο μα πόσο γεμάτη ζωή είναι αυτή η πόλη. Άνθρωποι να βολτάρουν, να αράζουν σε καφετέριες και πάρκα, να αθλούνται, να ακούνε μουσικούς του δρόμου, να μιλάνε ασταμάτητα, να τρώνε και να πίνουν, να θαυμάζουν τα τόσα αξιοθέατα, να πηγαίνουν στο Καλλιμάρμαρο να δουν τους Madrugada, και άλλα πολλά. Αυτή η πόλη, με όλα τα καλά και τα άσχημά της, είναι αυτό που λέμε «the place to be». Η ζωή αυτής της πόλης και της χώρας, δεν υπάρχει αλλού.

Από την Καισαριανή λοιπόν, ξεκίνησε και η ανάβαση στην -σχεδόν- κορυφή του Υμηττού, ανάμεσα σε πολλούς άλλους ανθρώπους που δεν έχασαν την ευκαιρία να απολαύσουν τον τέλειο καιρό στη φύση. Μέσα στο πυκνό πράσινο που έχει αυτό το βουνό (κι ας μην του φαίνεται από χαμηλά), η θέα της πρωτεύουσας από ψηλά σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο ωραίος είναι αυτός ο τόπος.

Οι εικόνες από τον Υμηττό μας: