Ένα πολύ κουλ 4ήμερο με τη μηχανή

Αυτή η εβδομάδα πιθανότατα θα είναι η μοναδική εβδομάδα αδείας για το καλοκαίρι, οπότε πρέπει να αξιοποιηθεί όπως της αξίζει.

Η πάντα πιστή σύντροφος Χόνδα Βαραδερίδου-Χίλια, ανανεωμένη από το σέρβις και την καινούργια αλυσίδα, ήταν πανέτοιμη για εκατοντάδες χιλιόμετρα την ημέρα. Το δίλημμα ήταν ψήφος την Κυριακή ή μία απόδραση για να αδειάσει λίγο το γεμάτο άγχος κεφάλι. Μαντέψτε τι επιλέχθηκε τελικά.

Τέσσερις ημέρες πάνω στη μηχανή λοιπόν, περισσότερο σε αυτό το άρθρο θα περιγράψουμε εικόνες παρά θα δείξουμε φωτογραφίες. Εξάλλου, δεν μου πήγαινε η καρδιά να σταματήσω για να βγάλω φωτογραφίες όταν περνούσα από εντυπωσιακά τοπία. Αυτή τη φορά προτίμησα απλά να τα κοιτάζω εν κινήσει.

Το ταξίδι ξεκινά από Αθήνα και περνά από Κόρινθο με κατεύθυνση τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Ο καιρός είναι καλός, τα διόδια δωρεάν λόγω των εκλογών. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Στην εθνική οδό προς Πάτρα, πέρασα πάνω από στεγνά λόγω του καλοκαιριού ποτάμια, με εξαίρεση φυσικά ένα: τον Βουραϊκό. Ο ποταμός που δεσπόζει στη μέση ενός εκ των πιο όμορφων φαραγγιών της Ελλάδας, προσφέρει το αγαθό που λέγεται νερό όλο τον χρόνο, ασταμάτητα.

Από τη γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου περνάμε (εν τω μεταξύ δεν ξέρω γιατί μιλάω σε πρώτο πληθυντικό ενώ ήμουν μόνος ξέρω ‘γω, ίσως έχω ενωθεί ψυχή τε και σώματι με τη Βαραντέρο) στη Στερεά Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια που ευτυχώς έχει στρωθεί ο δρόμος προς τα Ιωάννινα, η διαδρομή είναι πιο εύκολη και άνετη. Ωστόσο, χάνεις τη βόλτα μέσα από Μενίδι, Αμφιλοχία, Άρτα και τις λίμνες/λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού. Η εθνική οδός περνά πάνω από τον ποταμό Εύηνο, που αν και η ροή του έχει μειωθεί εν μέσω καλοκαιριού, συνεχίζει να δίνει ζωή στα Ευηνοχώρια. Και, φυσικά, ο δρόμος μας περνά από την ανεξάντλητη πηγή ζωής που λέγεται Αχελώος ποταμός. Δεν σταματά ποτέ να μου κάνει εντύπωση πόσο ζωντανός και τεράστιας σημασίας είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Ελλάδας. Περνώντας από τη γέφυρα, το βλέμμα μου κοντοστάθηκε στον εντυπωσιακό ποταμό, που ξεχείλιζε από νερό, από ζωή. Αυτός ο ποταμός ένα θείο δώρο για την περιοχή.

Το ταξίδι συνεχίζεται και οι εικόνες πολλαπλασιάζονται. Ο δρόμος μας βγάζει στην Ήπειρο και καταλαβαίνεις την αλλαγή στο γεωγραφικό τμήμα περνώντας από τον επίσης γεμάτο νερό ποταμό Άραχθο της Άρτας. Την ίδια στιγμή, το τοπίο πρασινίζει απότομα με πυκνά δάση, οπότε καταλαβαίνεις ότι μπαίνεις στην Ήπειρο. Στα δεξιά τα Τζουμέρκα όρη και στο βάθος αριστερά ορθώνεται επιβλητικός ο Τόμαρος (ή παλιο-τόμαρος που θα έλεγα με την παρέα). Με χέρια-πόδια ψημένα από τον ήλιο στους 34 βαθμούς πάνω στη μηχανή, επιβάλλεται μία στάση στα Γιάννενα για να δροσιστώ και να φάω επιτέλους αυτό το σάντουιτς που το έχω στην τσάντα από το πρωί. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά στα Ιωάννινα ψιχάλιζε. «Τι πιο σύνηθες» που θα έλεγε κάποιος. Η δροσιά της πόλης ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη μέσα σε αυτή τη ζέστη.

Μετά το σύντομο διάλειμμα, η εκδρομή συνεχίζεται μέσα στα δεκάδες βουνά της Ηπείρου με κατεύθυνση τα σύνορα στο Μαυρομάτι, δίπλα στην Ηγουμενίτσα. Στον δρόμο βλέπεις μόνο δάση. Πράσινο παντού. Η Εγνατία οδός θα σε περάσει πάνω από τον κατάφυτο ποταμό Τύρια και δίπλα από το γνωστό Γεφύρι του Ξηροποτάμου. Η τελευταία εικόνα που θα σου μείνει πριν περάσεις τα σύνορα είναι το Φράγμα του Καλαμά.

Πλέον μπαίνουμε στην Αλβανία. Στην αρχή θα δεις παρατημένες εκτάσεις στον δρόμο προς τους Αγίους Σαράντα, αλλά μετά από λίγα λεπτά οδήγησης θα αρχίσεις να περνάς δίπλα από μικρά χωριά. Λίγο πριν φθάσεις στους Αγίους Σαράντα, είτε από Μαυρομάτι είτε από Κακαβιά, σε ακολουθεί ένα μεγάλο αυλάκι δίπλα στον δρόμο που πάντα είναι γεμάτο με καθαρό νερό. Χρόνια θυμάμαι αυτό το συγκεκριμένο αυλάκι, το οποίο πηγάζει από τα γύρω βουνά. Χωρίς να σταματήσουμε στην πόλη των Αγίων Σαράντα συνεχίζουμε στην αλβανική Ριβιέρα με προορισμό -όπως πάντα- τη Χειμάρρα.

Η φυσική ομορφιά της περιοχής είναι εκπληκτική, συνδυάζει άπειρες επιλογές σε βουνό και θάλασσα μέσα σε λίγα χιλιόμετρα. Περνώντας από τον Άγιο Βασίλειο, πρώτο καλά οργανωμένο και τουριστικό χωριό είναι το Λούκοβο. Ακολουθούν το Μπορς με τα πολλά νερά και το Κεπαρό. Τα τοπία αυτής της διαδρομής είναι φοβερά!

Φθάσαμε στη Χειμάρρα, τον προσωπικό αγαπημένο επίγειο παράδεισο (μαζί με τα Γεράνεια Κορινθίας φυσικά). Όσες φορές και να έρθω, δεν πρόκειται ποτέ να βαρεθώ αυτό το μέρος.

Η φράση «κρυστάλλινα νερά» περιγράφει αποκλειστικά τα νερά της συμπαθούς κωμόπολης, η οποία συνδυάζει βουνό, θάλασσα, πηγές, παραλίες, δάση. Ο τουρισμός -και οι τιμές- συνεχώς ανεβαίνει, ωστόσο η περιοχή δεν έχει χάσει την αγνή ομορφιά της. Η ελληνικότητα της περιοχής και η ιστορία της, αποτελούν ένα επιπλέον κίνητρο για να περάσεις τις διακοπές σου σε αυτό το μέρος.

Η ομόνοια των κατοίκων που κατάγονται από Χειμάρρα είναι αξιοσημείωτη. Όπως μοναδικό είναι για μία περιοχή να είναι αυτάρκης και να τρέφεται με τα δικά της προϊόντα. Αυτό είναι το αγαπημένο μου κομμάτι κάθε φορά που έρχομαι εδώ: ότι όλοι σχεδόν είναι μια παρέα και θα κάτσουν στο τραπέζι να πιουν το σπιτικό τσίπουρο, τα σπιτικά αυγά, το σπιτικό τυρί, τα σπιτικά λαχανικά, τη σπιτική ρίγανη, ακόμη και τα κρέατα δικής τους παραγωγής. Όλοι εδώ ανταλλάσσουν προϊόντα μεταξύ τους και αυτή την παράδοση ευτυχώς δεν την έχει αλλοιώσει ακόμη η «έκρηξη» των τελευταίων χρόνων στην τουριστική κίνηση.

Αυτό μόνο εδώ το βιώνω.

Είχαμε και γεννητούρια…

Το αγαπημένο στέκι «EOS» έχει ακόμη την αξιοπρέπεια να κρατά τις τιμές σε φυσιολογικά επίπεδα…

Μετά την ολιγοήμερη χαλάρωση, έφθασε η ώρα να συνεχιστεί το ταξίδι και να καταλήξει στην πόλη που αγαπάς να μισείς, την Αθήνα. Το σχέδιο ήταν να περάσω από την Κοιλάδα το Αχελώου, να ρίξω μια βουτιά και μετέπειτα να διανυκτερεύσω στην πανέμορφη Λευκάδα. Ωστόσο αυτό μετατέθηκε για αργότερα μέσα στο καλοκαίρι, οπότε έπρεπε να σκεφτώ έναν άλλο προορισμό. Αυτόν και αν είναι δύσκολο στην Ελλάδα, σε μία χώρα-παράδεισο με κυριολεκτικά χιλιάδες ή δεκάδες χιλιάδες πανέμορφα μέρη να δεις!

Αφού πέρασα τα σύνορα και την Ηγουμενίτσα λοιπόν, πήρα την έξοδο για Παραμυθία με σκοπό να περάσω από τις πηγές του Αχέροντα. Ουκ ολίγες φορές έχω χαζέψει φωτογραφίες από τον Αχέροντα και επιτέλους ήρθε η ώρα να δω αυτό το μυθικό ποτάμι από κοντά. Η διαδρομή από την Παραμυθία και τα χωριά στα Όρη της Παραμυθίας είναι καταπληκτική. Επίσης, είναι και δροσερή, αν σκεφτούμε ότι βρισκόμαστε σχεδόν στη μέση του καλοκαιριού. Γενικότερα, όλη η διαδρομή από τα χωριά της Παραμυθίας έως την Πρέβεζα είναι πανέμορφη, από τις πιο υπέροχες που έχω διανύσει· η ομορφιά της Ηπείρου δεν σταματά ποτέ να σε εκπλήσσει ευχάριστα.

Το μάτι χόρτασε πράσινο και τελικά εμφανίστηκε μπροστά μου ο Αχέροντας. Τί να πρωτοπείς. Θα μπορούσα να συγκρίνω το δέος που ένιωσα με τα συναισθήματα που ένιωσα όταν πάτησα πρώτη φορά στον Όλυμπο.

Το νερό ανέβλυζε από το βουνό και χυνόταν στο ποτάμι. Δέντρα, φυτά, μικρές κορυφές βουνών τριγύρω και κόσμος να βουτά στα παγωμένα και πεντακάθαρα βουνά του Αχέροντα. Βούτηξα κι εγώ και μετά ήπια βασιλικό καφεδάκι στις ακτές του ποταμιού, κάτω από τα βράχια και μέσα στα δέντρα. Ίσως να μην μπορεί να περιγραφεί στον γραπτό λόγο αυτή η θέα και η ομορφιά των ποταμιών γενικότερα. Στο δικό μου μυαλό, τα ποτάμια με πεντακάθαρο, τρεχούμενο όλο τον χρόνο νερό, συμβολίζουν την αγνότητα της φύσης και της ζωής. Απλά δεν βλέπω την ώρα να πάω ξανά στον Αχέροντα, και ας έφυγα λίγες ώρες πριν από εκεί.